Skip to main content
Home » Immunologia » Psychoterapia on-line
Immunologia

Psychoterapia on-line

terapia
terapia
Agata-Stola

Mgr Agata Stola

Psychoterapeutka, seksuolożka, specjalistka terapii uzależnień. Założycielka Instytutu Psychoterapii i Terapii Seksuologicznej SPLOT (www.instytutsplot.pl) oraz członkini zarządu Fundacji Edukacji Społecznej (www.fes.edu.pl).

Robert Kowalczyk

Dr. n. med. Robert Kowalczyk

Psycholog, seksuolog kliniczny, psychoterapeuta. Założyciel Instytutu Psychoterapii i Terapii Seksuologicznej SPLOT (www.instytutsplot.pl). Kierownik Zakładu Seksuologii Wydziału Psychologii i Nauk Humanistycznych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego.

W okresie pandemii COVID-19 wiele osób zaczęło odczuwać rosnący niepokój, większą nerwowość, stres czy lęk. Do Fundacji Edukacji społecznej zgłaszały się osoby żyjące z HIV zaniepokojone swoją sytuacją. Dość szybko badania wykluczyły, żeby leczone zakażenie HIV miało wpływ na zarażenie czy komplikacje związane z COVID-19. Niepokój i niepewność sprawiły jednak, że wiele osób zdecydowało się na podjęcie psychoterapii.

Wśród osób zgłaszających się do naszych gabinetów pojawiły się jednak 2 pytania. Czy terapia on-line gwarantuje anonimowość? I czy jest tak samo skuteczna jak fizyczne spotkanie w gabinecie? Z naszych doświadczeń wynika, że tak jeśli się odpowiednio do niej przygotujemy.

Oto kilka wskazówek dla pacjentów/tek:

  1. Nie umieszczaj terapii między jednym a drugim call’em z pracy, Twoja głowa potrzebuje przynajmniej 30 min odpoczynku przed i 30 min po terapii na przemyślenie omawianych treści.
  2. Spróbuj tak zorganizować sesję terapeutyczną, żeby mieć możliwość odosobnienia. Ostatecznie lepiej jest nawet pójść do samochodu czy usiąść na ławce w parku niż stresować się że ktoś będzie słuchał o czym rozmawiasz z terapeuta.
  3. Wybierz stałe miejsce w domu, w którym stworzysz swój mobilny punkt terapeutyczny. Pamiętaj, żeby miejsce było wygodne, w miarę intymne. Dobrze, jeśli nie będzie to biurko, przy którym pracujesz czy stół, gdzie jadasz posiłki.
  4. Stwórz swój rytuał przed sesją terapeutyczną – może to być zaparzenie ulubionej herbaty, wykonanie kilku ćwiczeń oddechowych czy fizycznych (np. #yoga #taichi #pilates) – chodzi o to, żeby na chwilę przed terapią całą uwagę skupić́, a następnie przenieść na siebie.
  5. Jeśli po sesji terapeutycznej masz szanse na chociażby najkrótszy spacer, zrób to! Nic nie działa lepiej na głowę i refleksje niż aktywność na świeżym powietrzu.

Zazwyczaj pacjenci zgłaszają się do terapeuty z dwóch powodów. Albo są w kryzysie w związku z jakimś zdarzeniem, sytuacją w ich życiu, albo decyzja dojrzewała w nich przez lata i po prostu nadszedł ich czas na zmianę. COVID-19 zmienił trochę sylwetkę typowego pacjenta/pacjentki, pojawiają się osoby, które przychodzą po prostu porozmawiać, podzielić się swoimi emocjami, trudnościami dnia codziennego. Zupełnie niespodziewanie w czasie pandemii zaczynają pracować nad różnymi obszarami swojego życia, poczuciem własnej wartości, asertywnością, uzależnieniem czy problemami z jedzeniem. W przypadku osób żyjących z HIV jest podobnie, motywacją jest zwykła rozmowa z drugim człowiekiem, efektem może się stać przerobienie wielu emocjonalnych trudności związanych z życiem z HIV. Rezultaty tej spontanicznej pracy są zaskakująco dobro. Wiele osób w tym trudnym czasie poradziło sobie z problemami, które spędzały im sen z powiek przez lata – Agata Stola, psychoterapeutka i seksuolożka z Fundacji Edukacji Społecznej i Instytutu SPLOT.

Ograniczania ze względu na pandemię COVID-19, spowodowały, że dużą część aktywności społecznej przeniosła się w świat wirtualny. U części osób początkowa euforia z tego faktu, z czasem przerodziła się w dojmujące poczucie wyobcowania. Stąd w czasie pandemii jakościowy kontaktu z drugim człowiekiem stał się poszukiwany. Zauważyłem w ostatnim czasie większe niż zwykle zainteresowanie psychoterapią. Zmieniła się również forma poszukiwania specjalisty. Od jakiegoś czasu częściej otrzymuje pytanie o możliwą wizytę, za pomocą moich mediów społecznościowych tj. Instagram czy Facebook. Spotkanie z psychoterapętą ma swoją dynamikę, wymaga pełnego skupienia. Miejsce i czas tej wizyty psychoterapeutycznej mają istotne znaczenie, dlatego jak przyjmuję swoich pacjentów on-line, to robię to specjalnie do tego celu przygotowanym gabinecie w Instytucie SPLOT, a nie np. w domu w salonie – dr Robert Kowalczyk, ambasador kampanii KONIEC AIDS.

Next article
Home » Immunologia » Psychoterapia on-line
Neurologia

Porozmawiajmy o demencji, stop stygmatyzacji

Zbigniew Tomczak

Zbigniew Tomczak

Opiekun chorej żony Anny, od 2015 przewodniczący Polskiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera, członek międzynarodowych organizacji alzheimerowskich: Alzheimer Europe i Alzheimer ’s Disease International. Uczestniczy w pracach Forum Organizacji Pacjentów przy NFZ, w Radzie Organizacji Pacjentów przy RPP oraz w Obywatelskim Parlamencie Seniorów jako I z-ca Przewodniczącego. Główny cel – wdrożenie Polskiego Planu Alzheimerowskiego.

W Polsce na chorobę Alzheimera choruje około 450 tys, prognoza do 2050 zakłada 3x wzrost zachorowań. Alzheimer stanowi 60 proc. przypadków demencji. Z 10-ciu największych przyczyn śmierci, Alzheimer jest jedyną, której nie umiemy zapobiec i wyleczyć, a niski poziom świadomości oraz stygmatyzacja pogłębiają tę sytuację.


Pierwszymi sygnałami choroby mogą być zaburzenia: pamięci, wzrokowo-przestrzenne, wykonawcze, ruchowe, językowe oraz zmiany osobowości, obniżone rozumienie, zmiany nastroju, wycofanie się z życia.

Każdy chory na Alzheimera ma prawo do godnego przejścia przez chorobę, czyli do:

  • wczesnej diagnozy
  • wsparcia po diagnozie
  • całościowej opieki
  • równego dostępu do leczenia
  • równego traktowania

Po zdiagnozowaniu choroba może trwać 8-14 lat (przed diagnozą, w ukryciu, może rozwijać się wiele lat), dlatego ważne jest wsparcie dla opiekunów nieformalnych (stanowiących 95 proc.), którzy sami wymagają pomocy psychologicznej, prawnej i nierzadko finansowej. Opiekunowie poświęcają choremu często wiele lat ciężkiej pracy, konieczny jest zatem system wsparcia przyjazny dla chorego i jego opiekuna, polepszy to komfort życia i poczucie godności w wieloletniej chorobie. Opiekun powinien zaplanować dalszy przebieg organizacji opieki w czasie wieloletniej choroby. Musi decydować i przyjąć odpowiedzialność za osobę chorą.

Do najważniejszych wyzwań opiekuna należy zaakceptowanie diagnozy, poznanie choroby, zorganizowanie bezpiecznego domu, zrozumienie własnej roli w opiece, a także sposobów radzenia sobie z negatywnymi emocjami. Problemem jest zmęczenie i wypalenie opiekunów. Pamiętajmy, że dobry opiekun, to zdrowy opiekun.

Bardzo trudnym wyzwaniem jest podjęcie decyzji o umieszczeniu chorego w placówce opiekuńczej. Decyzja ta powinna być podjęta wtedy, kiedy opiekun nie jest w stanie zapewnić choremu bezpiecznej opieki w domu. Najczęściej takie decyzje są podejmowane z wielką rozwagą i dbałością o zdrowie chorego.

W związku z pandemią sytuacja osób z demencją uległa dodatkowemu pogorszeniu.

Opóźniona lub zatrzymana jest diagnostyka wykrywania nowych przypadków choroby. Standardowa diagnostyka w poradni neurologicznej polega na ocenie funkcji poznawczych na podstawie wywiadu i testów, oraz na podstawie badań specjalistycznych. Takiej diagnozy nie można postawić zdalnie. Ocenia się, że dalsze utrzymywanie leczenia w formie teleporad uniemożliwi wczesną diagnozę, a wczesna diagnoza ma zasadnicze znaczenie dla dalszego leczenia.

Począwszy od marca otrzymywaliśmy jako Stowarzyszenie wiele próśb o wskazanie placówek, które mogą przyjąć chorego. Od marca do czerwca to był najgorszy okres. Później część placówek przyjmowała nowych chorych pod warunkiem przedstawienia ujemnego testu na COVID-19. Niestety w okresie pandemii ogromnym problemem są wstrzymane odwiedziny u chorych. Jest wiele sygnałów i badań, że brak kontaktów rodzinnych jest dla chorego niezrozumiały i przyspiesza rozwój choroby.

Z uwagi na to, że wiek jest największym czynnikiem ryzyka otępienia, a seniorzy są najbardziej narażeni na COVID-19, stąd chorzy na Alzheimera zostali szczególnie dotknięci przez pandemię. Dlatego Światowa Organizacja Alzheimerowska (ADI) i WHO wezwały rządy, aby włączyły choroby demencyjne do planów reagowania na COVID-19.

W Raporcie ADI z 2019 wskazano, że jest zaskakujący brak wiedzy na temat chorób demencyjnych, a 2/3 osób nadal uważa, że choroba jest normalnym etapem starzenia się, a nie zaburzeniem neurodegeneracyjnym.

Next article